50 lat temu gdański teatr powrócił na Targ Węglowy. Wcześniej obecny był tutaj od XVI wieku. Modernistyczny gmach Teatru Wybrzeże zaprojektowany przez Lecha Kadłubowskiego stanął na miejscu budowli wzniesionej w roku 1801, spalonej w ostatnich dniach II wojny światowej. Ruina „młynka do kawy”, jak nazywali gdańszczanie ówczesny Teatr Miejski (przemianowany w 1933 r. na Państwowy), straszyła powojennych mieszkańców grodu Neptuna ponad 20 lat. Na uroczyste otwarcie nowego przybytku sztuki aktorskiej czekaliśmy do 1 stycznia 1967 r. W niedługim czasie do przeszklonej bryły przylgnęło miano „akwarium”. Zanim gdańscy artyści mogli znowu zagrać na Targu Węglowym, gościli na scenach Teatru Wielkiego we Wrzeszczu - dzisiejszej Operze Bałtyckiej, Teatru Kameralnego w Sopocie oraz w gdyńskiej „stodole” - w miejscu obecnego Teatru Muzycznego. Krystyna Łubieńska, wspaniała aktorka, związana z "Wybrzeżem" od 1958 r. (jeszcze w Gdyni), samej uroczystości otwarcia nowego teatru w Gdańsku nie może pamiętać, bo była wtedy za oceanem w trasie promocyjnej filmu „Mój stary”, w którym występuje u boku wielkiego Adolfa Dymszy, ale ... - Pamiętam, że przed moim wyjazdem, w maju 1966 r. koledzy aktorzy grali już w nowym klubie... w kości. A kiedy w lutym 1967 r. wybrałam się na pierwszą po powrocie z Ameryki próbę, oni dalej siedzieli w klubie zajęci grą w kości – wspomina Ofelia w pierwszym Szekspirze Andrzeja Wajdy (1960 r.). - Ale przede wszystkim dostaliśmy wtedy własną, wielką scenę. Nawiasem mówiąc, szczęśliwie przetrwała w tej formie do dziś, czego nie da się powiedzieć o całym wnętrzu sali teatralnej... Kadłubowski zrobił to fenomenalnie. Sala, cała w drewnie, miała świetną akustykę – z trzeciego balkonu słychać było szept aktora. No i z każdego miejsca widz miał bardzo dobrą widoczność. Przecież dzisiaj z tych balkonów po lewej i prawej stronie prawie nic nie widać, nie mówiąc już o lożach - porównuje Krystyna Łubieńska. Z Ameryki wróciła spóźniona tylko o jedną sztukę. W dniu otwarcia artyści Teatru Wybrzeże zaprosili gdańszczan na „Zmierzch demonów” Romana Brandstaettera. Dodajmy jeszcze, że dzisiejszy teatr dysponuje aż pięcioma scenami: przy Targu Węglowym - Dużą Sceną, Czarną Salą im. Stanisława Hebanowskiego i Sceną Malarnia, a ponadto Sceną Kameralną w Sopocie oraz Letnią Sceną w Pruszczu Gdańskim. 7.01.2017 / fot. Zbigniew Kosycarz / KFP

dodaj do koszyka wszystkie wyświetlone zdjęcia